არა სარქისიანი

არა სარქისიანი
დაიბადა	7 აპრილი, 1902
დაბადების ადგილი	კონსტანტინოპოლი, ოსმალეთის იმპერია
გარდაიცვალა	13 ივნისი, 1969 (67 წლის)
გარდაცვალების ადგილი	ერევანი, სომხეთის სსრ, სსრკ
ეროვნება	სომეხი
სფერო	მოქანდაკე, მხატვარი
ჟანრი	ესტამპი, გრაფიკა, სცენოგრაფია, engraving და პორტრეტი

არა სარქისიანი (სომხ. Արա Միհրանի Սարգսյան; დ. 7 აპრილი, 1902, კონსტანტინოპოლი (ოსმალეთის იმპერია) — გ. 13 ივნისი, 1969, ერევანი), სომეხი და საბჭოთა მოქანდაკე. ერევნის მხატვართა კავშირის დამფუძნებელი (1932) და პირველი პრეზიდენტი, სომხეთში ერევნის პირველი სახვითი ხელოვნების ინსტიტუტის დამფუძნებელი, ამ ინსტიტუტის პირველი რექტორი, პროფესორი (1947). სსრკ სახვითი ხელოვნების აკადემიის აკადემიკოსი (1959), სსრკ სახალხო მხატვარი (1963). სსრკ ხელოვნების ფონდის სომხური განყოფილების გამგეობის თავმჯდომარე, პედაგოგი, ეროვნულ-სოციალური მოღვაწე, ნემესისის პროგრამის მონაწილე. საბჭოთა სომხეთში მონუმენტური ქანდაკების ფუძემდებელი.

ბიოგრაფია

არა სარქისიანი დაიბადა 1902 წლის 7 აპრილს სოფელ მაკრიში, კონსტანტინოპოლის მახლობლად (ოსმალეთის იმპერია), მიჰრან და კატარინე სარქისიანების ოჯახში.

მან დაწყებითი განათლება ადგილობრივ სკოლაში მიიღო, შემდეგ, 1914 წელს, როდესაც ოჯახი საცხოვრებლად პოლონეთის ბერას რაიონში გადავიდა, სწავლა განაგრძო ესაიან სანოგის სკოლაში. არას ბიძა, სარგის სარქისიანი, კონსტანტინოპოლის ერთ-ერთი ცნობილი არქიტექტორი იყო და მისი რჩევებით არა ხელოვნებაში ჩაიძირა. პირველი მსოფლიო ომის დროს არამ მიატოვა სკოლა და დაიწყო უცნაური სამუშაოების კეთება საარსებო წყაროს მოსაპოვებლად. მუშაობდა კალიგრაფად, მხატვრად, ელექტრიკოსადაც კი. ომის შემდეგ პირველად სწავლობდა კ. პოლსის სამხატვრო აკადემიაში (1919-1921 წწ.), სადაც სომეხთა გენოციდისა და პირველი მსოფლიო ომის გავლენის ქვეშ მან შექმნა პორტრეტები ტრაგიკული თემების ამსახველი კომპოზიციებით („შიმშილი“, „მუსიკა“ და „სასოწარკვეთა“), სადაც იგრძნობა როდენის გავლენა. კოლეჯში სწავლისას მან ასევე შექმნა თავისი მეგობრების საიმის და ჯევადის, არქიტექტორ ჰუსნის პორტრეტები. არა სარქისიანმა ორ წელიწადში წარჩინებით დაასრულა სახვითი ხელოვნების კოლეჯში ოთხწლიანი სწავლა.

1921 წელს სახვითი ხელოვნების აკადემიის დამთავრების შემდეგ მან გადაწყვიტა რომში წასვლა. შემდეგ უსახსრობის გამო გადავიდა ვენაში. აქ მისი პირველი პედაგოგი იყო მოქანდაკე, პროფესორი ედმონდ ჰელმერი, ვენაში დადგმული იოჰან ვოლფგანგ ფონ გოეთეს და იოჰან შტრაუსის ძეგლების ავტორი, შემდეგ კი იოზეფ მიულერი, კარლ ლუგერის ძეგლის ავტორი. იგი სპეციალიზირებული იყო განსაკუთრებით პორტრეტის ჟანრში და ვენის მხატვართა კავშირის გამოფენაზე მუსიკოსის, პროფესორ რიჩარდ რობერტის პორტრეტი წარადგინა. არა სარქისიანის სადიპლომო ნამუშევარი გახდა „მდუმარე მწუხარება“ (1924), რომელიც ყოველი მხრიდან ხილული ქანდაკებაა და ყველა მხრიდან გამომხატველი კიდეები აქვს.

ვენაში სწავლის წლებში არა სარქისიანის ბიუსტებმა, რომლებიც ოცამდეა, პრესის ყურადღება მიიპყრო და დადებითი გამოხმაურება დაიმსახურა. ზოგიერთი მათგანი დღემდეა წარმოდგენილი ვენის მუნიციპალურ, კონსერვატორიასა და მხითარისტების მუზეუმებში.

რომში ნახევარ წელზე მეტი ხნის განმავლობაში და ვენიდან ბერლინში მოგზაურობის დროს, არა სარქისიანი მონაწილეობდა 1921 წელს რომში საიდ ჰალიმის ლიკვიდაციაში და 1922 წელს გერმანიაში ჯემალისა და ბეჰაედდინ შაკირის განადგურების ოპერაციაში. მოგვიანებით, ნემესისის ოპერაციის მონაწილეებმა ღიად წარმოადგინეს თავიანთი ისტორია დიასპორაში და მიიღეს აღიარება, მაგრამ საბჭოთა კავშირში მცხოვრები არა სარქისიანი იძულებული გახდა დაემალა თავისი მონაწილეობა ამ ოპერაციებში, ამიტომაც არშავირ შირაქიანმა და მერჟანოვმა არ აღწერეს დეტალურად სარქისიანის მონაწილეობა და ის მხოლოდ აუცილებლობის შემთხვევაში იყო ნახსენები, თანაც მხოლოდ მისი ინიციალებით.

1924 წელს არა სარქისიანმა მიიღო საბჭოთა მოქალაქეობა ვენაში და 1925 წლის 26 აპრილს ერევანში ჩავიდა, რაც სომხური პროფესიული ქანდაკების დასაწყისს აღნიშნავს. 1925-1930 წლებში ერევნის სამხატვრო ტექნიკუმში ქანდაკების განყოფილება გახსნა და იქ დაიწყო მასწავლებლობა. 1930-იან წლებში არა სარქისიანმა სცადა სომეხი მხატვრების გაერთიანება ერთობლივი სემინარებისა და გამოფენების მოწყობის მიზნით. 1932 წელს გაბრიელ გიურჯიანის, მიქაელ არუტჩიანისა და არა სარქისიანის ძალისხმევით დაარსდა სომხეთის მხატვართა კავშირი, რომლის პირველ მდივნად ერთხმად აირჩიეს არა სარქისიანი, რომელიც ხელმძღვანელობდა მას 1937 წლამდე. სარქისიანის პედაგოგიურმა მოღვაწეობამ უფრო ფართო მასშტაბი და მნიშვნელობა შეიძინა 1945 წლიდან, როდესაც მისი ხელმძღვანელობით დაარსდა ერევნის სამხატვრო ინსტიტუტი. არა სარქისიანი გახდა მისი პირველი რექტორი და ამ თანამდებობას იკავებდა 1959 წლამდე. სიცოცხლის ბოლომდე იყო ქანდაკების კათედრის გამგე და სტუდიის ხელმძღვანელი, 1947 წელს კი პროფესორის წოდება მიიღო.

არა სარქისიანი გარდაიცვალა 1969 წლის 13 ივნისს ერევანში. დაკრძალულია კომიტასის პანთეონში.

1973 წელს ერევანში გაიხსნა არა სარქისიანისა და აკოფ (იაკობ) კოჯოიანის ერთობლივი სახლ-მუზეუმი.

შემოქმედება

არა სარქისიანის პირველი ნამუშევრები სომხეთში ძირითადად პორტრეტები იყო (ალექსანდრე მიასნიკოვი, ვაჰან ტოტოვეცი, მარიამ ასლამაზიანი, ჰაიკ გიულიკევხიანი, მანუკ აბეღიანი, ჰრაჩია აჩარიანი, შირვანზადე, თოროს თორამანიანი, სურენ სპანდარიანი და სხვები). 1926 წელს შექმნილ მანუკ აბეღიანის ბიუსტში „შესანიშნავია გამოსახულების სიმკვეთრის გარკვეული მცდელობა“, ხოლო თოროს თორამანიანის ბიუსტში (1927 წ.) არის ახალი ხარისხი: მონუმენტალიზაცია.

ტიგრან პეტროსიანი

არა სარქისიანმა „დახვეწა თავისი ხელოვნება, მიაღწია ფორმისა და შინაარსის ერთიანობას, გამოხატვის მრავალფეროვნებას, ადამიანის შინაგანი სამყაროს უფრო ღრმად და დელიკატურად გამოვლენის უნარს“. მან სხვადასხვა პერიოდში შექმნა მიქაელ ნალბანდიანის, რაფის, ჰაკობ ფარონიანის, გაბრიელ სუნდუკიანის, ნიკოგაიოს ტიგრანიანის და მოგვიანებით ვართან აჯემიანის, ნაიერი ზარიანის, ავეტ ავეზიანის ეღიშე ჩარენცი, ვაღარშ ვაღარშიანი, ხაჩატურ აბოვიანის, ტიგრან პეტროსიანის ვალერი ბრიუსოვის ბიუსტები.

არა სარქისიანმა ასევე შექმნა დეკორატიული ქანდაკებები: „მაისის აჯანყების გმირები“ (1931 წ.) ძეგლი (გიუმრი), „მშენებლობა“, „შეტევა“, „ერთიანი ფრონტი“, „ჯავშნიანი“ ბარელიეფური კომპოზიციები.

1934 წელს არა სარქისიანმა დაამშვენა ერევანში ახლად აშენებული კინოთეატრ „მოსკოვის“ დასავლეთ ფასადის ნიშა ქანდაკებით, რომელიც წარმოადგენს ფილმ „ჩაპაევის“ ერთ-ერთ ეპიზოდს. იმავე წელს სარქისიანმა შექმნა დეკორატიული სკულპტურა „ელვა“, რომელიც ამშვენებდა ერევნის ცენტრალური ფოსტის წინა ნაწილს. 1957 წელს აკადემიის პრეზიდიუმმა (ამჟამად სომხეთის მეცნიერებათა ეროვნული აკადემიის პრეზიდიუმმა) დაავალა არა სარქისიანს აკადემიის ახლად აშენებული შენობის შეხვედრების დარბაზის გაფორმება. ადრე დაგეგმილი ოცდაექვსის ნაცვლად, დარბაზში მხოლოდ თვრამეტი ბიუსტი განთავსდა (მათ შორის, ანანია შირაკაცის, გრიგორ მაგისტროსის, ნიკოლაი კოპერნიკის, ფავსტოს ბუზანდის, კონფუცის, კონსტანტინე ციოლკოვსკის), რის შედეგადაც მოვსეს ხორენაცის, მანუკ აბეღიანის და სხვათა ქანდაკებები იქ აღარ განთავსდა.

არა სარქისიანი, როგორც მონუმენტალისტი, ასახავს სომეხი ხალხის ისტორიას, რევოლუციურ იდეებს, დიდ სამამულო ომს და ა.შ. დიდი სამამულო ომის წლებში მან შექმნა ხალხის გმირობის ამსახველი კომპოზიციების ძლიერი სერია, მათ შორის: „წინ სამშობლოსათვის“ (1941), „ტანია“ (1942), „დედა“ (1943), „კავკასია“ (1943) და სხვა. „ამ ნაწარმოებებში დელიკატურად არის გადახლართული გმირული და უბრალო ადამიანური გრძნობები“.

სააკ პართევი და მესროპ მაშტოცი. ერევანი

1943 წელს მან შექმნა „თავისი კომპოზიციური იდეების შედევრი“ „სააკ პართევი და მესროპ მაშტოცი“ (თაბაშირი, 1943, საბოლოოდ დამუშავებული და გადატანილი ხეზე 1946-1947 წლებში, ჩამოსხმული ბრინჯაოში 1948 წელს, 1962 წელს თაბაშირში, 2002 წელს შეიქმნა საბოლოო ბრინჯაოს ვერსია ბაზალტის კვარცხლბეკით, რომელიც ერევნის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ცენტრალური შენობის ეზოში განთავსდა).

1942 წელს დაიდგა არა სარქისიანის მიერ შექმნილი ს. კიროვის ძეგლი (ბაზალტი) კიროვაკანში (ახლანდელი ვანაძორი), 1967 და 1968 წლებში, სამამულო ომის მსხვერპლთა ხსოვნისადმი მიძღვნილი ძეგლები კიროვაკანში (არქიტექტორები: გ. ჰოვსეფიანი, ა. მირზოიანი) და სოფელ ჯანფიდაში, არმავირის ოლქი (არქიტექტორი: ა. სარქისიანი).

1965-1968 წლებში არა სარქისიანმა შექმნა „დედა სომხეთი“. ეს არის კლასიკური სილამაზის ახალგაზრდა ქალის გამოსახულება, რომელიც გამოწყობილია ფართო და დინამიურ ნაკეცებში. უარყო ხმალი და სხვა ტრადიციული სიმბოლოები, რომლებიც არაერთხელ განმეორდა მსგავს ალეგორიებში, მხატვარმა თავის გმირს ცალ ხელში ზვართნოცის თავი, მეორე ხელში კი დაფნის ტოტი დააჭერინა. არა სარქისიანის ნამუშევარი გააღრმავა და დაასრულა მოქანდაკე იერემ ვარდანიანმა და 1975 წელს, როცა დიდი სამამულო ომის დამთავრების 30 წლისთავი აღინიშნა, ლენინაკანში (არქიტექტორი: რ. იეღოიანი) აღიმართა.

1931 წელს არა სარქისიანმა შეასრულა თავისი პირველი თეატრალური დიზაინი სუნდუკიანის სახელობის თეატრში, რეჟისორ ტიგრან შამირხანიანის მიერ დადგმული შაპოვალენკოს პიესის „შავი მატარებლის“ წარმოდგენისთვის. მოგვიანებით იყო „ნაპოლეონის შემოსევა“ (რეჟისორი: ს. ხაჩატრიანი, 1931 წ.), გ. სარიანის „თვალი“ (რეჟისორი: მკრტიჩ ჯანანი), თ. ჰახუმიანის „აიგაბაცი“, ჰაკობ პარონიანის „საპატიო მათხოვრები“ (1934, რეჟისორი ვ. აჩემიანი), მურაცანის „გევორგ მარზპეტუნი“ (1941, რეჟისორი ქაჯვორიანი) და სხვა.

ჯილდოები და აღიარება

მაისის აჯანყების გმირების ძეგლი გიუმრიში

• 1935 - სომხეთის სსრ ხელოვნების დამსახურებული მოღვაწე
• 1950 - სომხეთის სსრ სახალხო მხატვარი
• 1963 - სსრკ სახალხო მხატვარი
• 1971 - სომხეთის სსრ სახელმწიფო პრემია – ვ. ლენინი, ს. კიროვი, ს. სპანდარიანი, ს. შაჰუმიანი, მ. კალინინი, ა. მიასნიკიანი, ს. სპანდარიანი, პ. ჯაფარიძე, ა. მიკოიანის ბიუსტებისთვის და „მაისის აჯანყების გმირების“ ძეგლის ლენინაკანის ბარელიეფებისთვის.
• 1956 - შრომის წითელი დროშის ორდენი
• 1939, 1945 - „საპატიო ნიშნის“ ორი ორდენი
• მედალი „კავკასიის თავდაცვისთვის“.
• „1941-1945 - მედალი „1941-1945 წლების დიდ სამამულო ომში მამაცური შრომისათვის“.

ქმნილებები

არა სარქისიანი ქმნიდა ქანდაკების ყველა ჟანრს: მონუმენტურს, მანქანურ ქანდაკებას, ბრტყელ ქანდაკებას, თემატურ-კომპოზიციურ ნამუშევრებს სხვადასხვა მასალის გამოყენებით: მარმარილო, ხე, შამოტი, ბრინჯაო და ბაზალტი. მის ყველაზე ცნობილ ნამუშევრებს შორისაა:

• „ჰოვანეს თუმანიანი“, ბრინჯაო, 1957 წ.
• „ალექსანდრე სპენდიარიანი“, ბრინჯაო, 1957 წ.
• „ნელსონ სტეპანიანი“, ბრინჯაო, 1950 წ.
• „დედა სომხეთი“ მემორიალი, სპილენძი, 1975 წ.
• დაღუპული ჯარისკაცის ხსოვნას, ბრინჯაოს ტუფი, 1968, სოფელი ჯანფიდა

გალერეა

• 
  ჰოვანეს თუმანიანის ძეგლი
• 
  ალექსანდრე სპენდიარიანის ძეგლი
• 
  ნელსონ სტეპანიანის ბიუსტი
• 
  დედა სომხეთი (ძეგლი, გიუმრი)
• 
  დაღუპული ჯარისკაცის ხსოვნას, 1968 წ

ლიტერატურა

• Мкртчян Ш. Классик армянской скульптуры. К 110-летию со дня рождения Ара Саркисяна // Голос Армении : общественно-политическая газета. — 2012. — 7 апреля (№ 72).
• Авакян С. Ара Саркисян — 110. Вдохновленный камнем // газета «Иравунк». — 2012. Архивировано 5 июля 2013 года.
• Микаелян Л. Последняя тайна А. С. // Голос Армении : общественно-политическая газета. — 2010. — 3 июля (№ 72).
• Хронография Еревана = Երևանի տարեգրությունը. — Ер.: Музей истории города Еревана, 2009. — С. 104. — 240 с.
• Солахян В. Жизнь-подвиг: неизвестные страницы жизни и деятельности выдающегося патриота, скульптора и педагога Ара Сарксяна. — Ер.: Грабер, 2004. — 79 с.
• Арутюнян В. М. Незабываемые встречи = Անմոռաց հանդիպումներ. — Ер.: Лрату, 1998. — С. 104—122. — 342 с.
• Сарксян Ара Мигранович // «Архитектор»: краткий биографический справочник Союза архитекторов Армении / Сост. Л. С. Сафарян. — Ер.: «Зангак-97», 1998. — С. 24. — 422 с.
• Сарксян Ара Мигранович // Театральная энциклопедия / П. А. Марков. — М.: Советская энциклопедия, 1965. — Т. 4. — С. 382.
• Ара Мигранович Сарксян: каталог выставки к 60-летию со дня рождения и 40-летию творческой деятельности. — М.: изд-во Академии художеств СССР, 1963. — 32 с.
• Тиханова В. А. Ара Сарксян. — М.: изд-во Академии художеств СССР, 1962. — 140 с.
• Ара Мигранович Сарксян. Выставка произведений. Каталог / Министерство культуры Армянской ССР, Союз художников Армянской ССР, Дом художника Армении. — Ер., 1962. — 64 с.
• Шлеев В. В. Ара Мигранович Сарксян. — М.: Советский художник, 1952. — 68 с. — (Мастера советского искусства).
• Арутюнян В. Н. Скульптор Ара Сарксян: автореферат диссертации на соискание учёной степени кандидата искусствоведения. — Ер.: Институт истории грузинского искусства АН Грузинской ССР, 1951. — 23 с.
• Кравченко К. С. Очерки по истории искусства Армении. — М.: государственное изд-во «Искусство», 1939. — 99 с.

რესურსები ინტერნეტში

• САРКСЯН АРА МИГРАНОВИЧ (1902-1969)
• Ара Сарксян (1902–1969)
• არა სარქისიანის 10 ნივთი